Georges Pirard is de gepensioneerde die meermaals de krantenkoppen haalde als de zg offerblokkendief. De mainstreammedia marginaliseerde hem natuurlijk en schilderde hem af als een oude dwaas. Maar dat was buiten het vws gerekend. We waren nieuwsgierig naar het echte en volledige verhaal en daarom zochten we hem op en lieten hem zelf aan het woord.

Op maandagavond 13 februari trok ik naar Anderlecht om Georges Pirard te ontmoeten. Onderweg, op bus 49 richting Zuidstation, vroeg ik me af of hij er wel zou zijn. Ik stapte af, zocht de straat en zag een aantal bleke, reusachtige flatgebouwen. Hier moest het zijn. Ik had even moeite zijn naam te ontdekken tussen de vele bellen die er naast elkaar stonden in de hall. Maar uiteindelijk viel mijn oog op de juiste knop en ik belde twee keer. Georges wist eerst niet wie ik was, maar toen ik zei: `Le Syndicat du Quatrième Monde´, klonk hij zeer enthousiast. “Kom maar snel naar boven”, zei hij helemaal opgemonterd, en dat is wat ik dan ook deed. Met zijn kruk kwam hij de deur opendoen en liet mij binnen. Er werd een zetel voor mij vrijgemaakt om te zitten en Georges begon te praten, honderduit, zoals zijn gewoonte is. Maar dat wisten we al.

Opnieuw maakt hij een bilan op van zijn inkomsten en uitgaven. “Mijn pensioentje bedraagt 679 euro en ik moet er 545 betalen voor huur (250) en andere kosten (gas, elektriciteit, dokter, ea). Ook de prijzen van de voeding zijn precies nogal gestegen sinds de invoering van de euro. Ik ben geen individu dat anderen aanvalt of kwaad berokkent, ik ga geen `sacochen´ pikken of iemand pijn doen. Ik probeer gewoon geld te halen uit de Vlaamse offerblokken, want in Wallonië en Brussel is er nagenoeg niks meer te halen, ze kreperen daar al genoeg”. “Ergens in juni verleden jaar, op een zondag, zat ik in het kerkportaal in Lommel met mijn karton waarop geschreven stond `VOOR ETEN AUB´. Een priester kwam eraan, ik herkende hem aan zijn kruisje, en nog iemand, die later de koster bleek te zijn, en ze joegen mij daar weg. Daarna ben ik, ja het is waar, een beetje uit wraak, terug de kerk binnengegaan en heb er iets uit de offerblok gehaald, ik heb daar niemand kwaad mee gedaan, het is het geld van de armen, toch ? De pastoor heeft naderhand de politie gebeld, maar ik werd dus dezelfde dag nog vrijgelaten. Op het proces kwam die pastoor nog eens zijn reputatie van zogezegde `dienaar van Christus´ redden door te zeggen dat het niet waar is, dat hij me niet had weggejaagd, en dat de straat van iedereen is. Dat is echter gelogen, ik stond niet op straat maar zat in het portaal. Ik leef al enkele jaren zo, omdat ik ook al jaren een pijnlijk einde van de maand beleef”.

Er zijn nogal wat tegenstrijdige berichten verschenen in de krant. Hoe oud bent u nu precies, Georges ?

“Ik ben officieel nog 78 jaar, maar zal op 20 februari 79 worden. Maar hier in België zeggen we: ik ben in mijn 79ste jaar, vandaar de verwarring”.

Waar bent U geboren en wat was vroeger uw beroep ?

“Ik ben geboren in Brussel en mijn beroep was schoenmaker. Dat kwam omdat mijn moeder vroeger hoedjes maakte met vogeltjes erop, en roosjes, zoals in de oude tijd, weet je wel. Mijn vader was ook kleermaker, dus het lag wel een beetje in de lijn van de verwachtingen, dat ik ook zoiets zou worden. Ja, die goede oude tijd. De Vlaamse boeren gingen toen nog vaak op klompen naar de mis, geverniste klompen dan wel, niet de klompen die ze in de stal droegen natuurlijk (lacht). Er reden nog stoomtreinen en mijn moeder ging in 1927 met zo´n trein naar Verviers. Daar had mijn oom een klein schoenatelier waarmee hij zijn brood verdiende. Ik ben niet lang naar school geweest. Natuurlijk ben ik naar de lagere school geweest, zoals iedereen, en ik heb daarna ook nog twee jaar Koninklijk Atheneum gedaan. Maar toen brak de oorlog uit en de Duitsers bezetten de school. Toen was het voor mij afgelopen, ik heb vervolgens een beroep geleerd: dat van schoenmaker. Maar dat beroep bestaat nu niet meer, helaas, maar tegenwoordig kun je als je schoenen kapot zijn beter nieuwe kopen dan ze te laten maken. Dat is vaak goedkoper”

Hoe bent u dan terug in Brussel beland, als u het vak van schoenmaker leerde bij uw oom in Verviers ?

“Tja, het is een minder leuke periode geweest. Het was tijdens een zomer, in 1950 als ik me niet vergis, dat ik terug in Brussel stond. Ik was getrouwd het jaar ervoor, maar mijn huwelijk heeft maar drie maanden geduurd. Ik had de verkeerde vrouw getroffen, ze ging haar geld verdienen op manieren die ik niet kon appreciëren. Daarna heb ik echter een andere partner gevonden met wie het beter ging, gedurende jaren. Ik had in dat jaar van mijn terugkeer een gemeubeld studiootje gehuurd, want ik had op dat moment niks. En toen ben ik als zelfstandige altijd voor eigen rekening blijven werken, zo kon ik overleven, het was een goede tijd.

Hoe komt het eigenlijk dat U op een gegeven moment in de problemen geraakte ?

“Het fatale jaar was voor mij 1992, dat was het jaar dat ik mijn pensioen ging trekken. Ik had mijn atelier verkocht. Op 13 mei 2000 komt mijn partner echter ten val, en ze belandt in een Frans hospitaal in Brussel. Ze is daar 11 maanden gebleven, ze schreeuwde van de pijn. Ze zei op een gegeven moment: “Georges, ik geloof dat het tijd is dat we een beslissing nemen. Ik heb nu genoeg geleden, laat me alsjeblieft gaan” Op 30 maart 2001 is ze dan uiteindelijk overleden. Maar alsof dat nog niet erg genoeg was, dat ik alleen kwam te staan, moest ik ook nog alle rekeningen betalen. Die van het hospitaal bedroeg zo´n 142.000 Belgische frank, daar kwam de begrafenisondernemer nog eens bij met 68.000 Bfr. En 15.000 Bfr. voor een grafsteen. En dan was het nog niet eens een `chique´ begrafenis met de rode loper en een dure kerkdienst, nee hoor, het was maar heel gewoontjes, zo goedkoop mogelijk. Om een lang verhaal kort te maken, mede door al deze extra kosten was ik in 2001 geruïneerd. Ik zat helemaal aan de grond en mijn bankrekening stond zelfs nog 6.000 Bfr. onder nul. Dat was op 30 maart 2001, Een zwarte dag in mijn leven. Toen Marie-Rose er nog was, konden we immers netjes leven. Met onze twee pensioenen samen trokken we zo´n 50.000 Bfr per maand. Dat was genoeg, mijn vriendin was boekhoudster geweest bij een bank (Geoffrey´s). Maar toen ze er niet meer was had ik nog 22.000 fr. aan pensioen en moest alles alleen betalen en had een negatieve bankrekening. Ik kon niet verhuizen want ik moest de waarborg respecteren. Toen ben ik voor het eerst in de offerblokken gaan vissen, om dat negatief saldo kwijt te raken”.

Georges, waarom precies in kerken, hoe kwam je op het idee ?

“Goede vraag”, roept hij uit (Georges leeft even helemaal op). In 2001 zat ik wat verdrietig op een bank in een park ergens in Brussel na te denken over wat ik nu moest doen, hoe het nu verder moest. Er kwam een meneer naast mij zitten die me geld vroeg, omdat hij aan de grond zat. Ik antwoordde dat ik hem helaas niet helpen kon, dat ik zelf ook niet meer wist van welk hout pijlen maken. En toen vertelde die man een verhaal, hij legde me uit hoe ik het moest doen, dat ik kon gaan `vissen´ in de kerk. Geen vissen, maar centen”.

En bent u dat toen zelf gaan doen, zomaar direct ?

“Nee, de persoon uit het park toonde me zelf met een vouwmeter en plakband hoe ik het precies moest doen. Ik dacht: `dat is het, Georges, de oplossing voor je probleem. Op die manier hoef je niemand pijn te doen, niemand te kwetsen´. Ik heb toen een paar dagen geoefend met de vouwmeter en de plakband, eerst in een paar kerken in Brussel, daarna verderop. De eerste oefening bracht misschien vijf of zes frankskes op, meer niet. Maar later ging het wat beter, toen ik me wat beter `gespecialiseerd´ had (lacht weer). In 2002 had ik wel even schrik. Toen hebben ze de euro ingevoerd en ik was bang dat die euros niet gingen blijven plakken. Maar dat bleek heel goed mee te vallen. Ik kon ze er op dezelfde manier uithalen als de frankskes, het ging zonder problemen. Vanaf het moment dat de euro was ingevoerd, bracht het kwantitatief ook iets meer op. Als je nu een stuk van twee euro opvist, is het meteen al 81 frank, en een stuk van 0.50 is twintig frank. En een euro is veertig frank. Vroeger kon je daar soms lang voor vissen, omdat de munten beduidend minder waard waren”.

Zijn er U nog andere dingen opgevallen bij uw `vispraktijken´ ?

“Ja, St.-Antonius is vooral op dinsdag goed voorzien, want dat is zijn feestdag. Dan gaan alle vrouwen zijn voeten aaien in de kerk, en ze steken dan gemeenlijk wel iets in de offerblok. Wat me ook is opgevallen is dat de Nederlandstaligen een tijdlang hun kerken gesloten hielden. Nu gaan ze weer open, maar het zijn die camera´s die me erbij gelapt hebben. Die camera´s zijn echt wel gevaarlijk, ze hangen die aan het plafond om ook de offerblokken goed in de gaten te houden. Ja, zo ben ik eigenlijk tegen de lamp gelopen, door die camera´s. Een echte inbreuk op de privacy vind ik het. Wat me ook is opgevallen, is dat de kerk in Tremelo, bij pater Damiaan, gewoonlijk ook goed voorzien is. En de Onze-Lieve-Vrouwen kennen ook nog heel wat aftrek. Vooral de offerblikjes bij de kaarsentafel. Voor een noveenkaars vragen die pastoors gemakkelijk 4 à 5 euro´s, dus je kunt het je wel voorstellen. Ik ben niet katholiek, ik ben eigenlijk een afstammeling van de Hugenoten (protestanten, gereformeerden) die tijdens de 17de eeuw in de Bartholomeusnacht door de katholieken zo erg vervolgd werden”.

Hoe staat u nu tegenover uw daden ?

“Ja kijk, het zit eigenlijk zo, ik ben verplicht om het te doen omdat ik anders vaak geen eten heb. Neem nu kardinaal Danneels, die krijgt misschien 9 miljoen per jaar, dat is nu 25.000 euro maal negen, dat is 225.000 euro per jaar. Maar schrijf die mens geen brief om iets te vragen, want dan heeft hij zogezegd niks. Ik ken persoonlijk een priester die me toevertrouwde: “Ik geloof er allang niet meer in, maar ik doe mijn job zoals een andere bediende of werkman”. Soms haalde ik 120-130 euro per dag uit de offerblok, maar dat was alleen maar toen ik mijn schulden moest betalen. Dat is dus echt niet vaak gebeurd, en nu doe ik dat ook niet meer. Ik pak alleen wat ik echt nodig heb, ik ben geen dief en ook niet hebzuchtig ingesteld. Zo kon ik stilletjes verder vissen, op mijn gemakske, om mijn eten en mijn electriciteit te betalen. Nu is het nog maximum 20 euro per keer, en ik ga niet alle dagen hè. Héél soms zit er eens in briefje in de offerblok, maar dat is maar zelden. Omdat ik niet meer nam dan ik strikt genomen nodig had, kon de pastoor het ook niet echt merken, want hij vond altijd nog geld in zijn offerblok”. Tijdens het interview fluit er een vogeltje in een kooi. De vogel maakt veel kabaal. “Ja”, zegt Georges, “ik heb een vogeltje, en hij zingt heel schoon, ik wou alleen dat hij het tijdens dit interview wat minder hard zou fluiten. Gelukkig eet hij niet veel.”

Hebt u zich al schuldig gevoeld over het gebeurde ? “

Nee, ik voel me niet schuldig. Jezus zegt: maak geen beelden, de katholieken knielen echter voor beelden en dat is afgoderij. De protestanten doen dat niet, de joden en de moslims ook niet”.

Werd u al eerder betrapt ?

“Ik had altijd mijn paternosterke bij, en deed alsof ik zat te bidden, vooral als er weer een aantal van die vrouwen in de kerk zaten. Omdat ik de bus gratis kon nemen, kon ik zowat overal geraken. Ik ging graag op bezoek in Vlaanderen, want daar zijn ze rijker als in Wallonië. Maar nu word ik een gepensioneerde offerblokschuimer. Als ik niet gefilmd was en minder aandacht had gekregen in de media, dan kon ik nog onopgemerkt blijven. Maar nu is dat niet meer mogelijk, en er hangen ook overal camera´s, en dat is een grote inbreuk op het privé-leven van de mensen. Ik ben er niet gerust in. Ik ben nu zelf zo bekend als Barabas bij de passie van Christus (lacht). De tronie van Eichmann zullen ze misschien al vergeten zijn, maar mijn gezicht kan iedereen zich vandaag nog herinneren”. “Voor de zaak in Lommel (dateert al van juni) moest ik op 3 januari voorkomen. Ik kreeg mijn uitnodiging om te verschijnen voor de rechtbank in Hasselt dan nog op 27 december, een weekje ervoor, en u moet rekenen dat nieuwjaar daar nog tussenviel. Ik had op dat moment nog geen advocaat. Ik verstond in Hasselt niet alles, in Leuven heb ik daarna wel een vertaler gevraagd (mij zullen ze niet meer hebben) Ik zal dus denkelijk nog eens moeten voorkomen voor de andere feiten, maar dat zal dan ook pas over een half jaar zijn of zo, het gerecht is zo traag. In Hasselt werd ik veroordeeld tot een half jaar gevangenisstraf, maar die hoef ik niet uit te zitten, voor een half jaar sluiten ze je niet direct op, dan moet je minstens een jaar hebben”.

Wat is er dan precies gebeurd in Tremelo ? “

“In Tremelo werd ik gewoon opgepakt bij de bushalte. Een politieman had me herkend, doordat ik in de media was gekomen in de dagen ervoor. Hij heeft zijn collega´s geroepen. Ik had nochtans niks gepikt op dat moment, dat kon ook niet, temeer daar de pastoor de offerblokken al had leeggemaakt. Er was een getuige gevonden die mij herkend´ had, maar ik had echt niks gepikt. Toch werd ik meegenomen naar de politiepost van Tremelo. Ik had mijn vouwmeter helaas wel nog bij. Ze wilden mij laten onderzoeken om te zien of er aan mij geen steekje loszit. Ik heb vier dagen in de gevangenis gezeten in Leuven, maar niet bij de criminelen. Ik zat in een kamer alleen en de cipiers waren heel vriendelijk voor mij, dat geef ik toe. Er waren er zelfs vrouwelijke bij”, zegt Georges met een lachje. “Ik moet me nu iedere dag opnieuw gaan aanbieden bij de politie van Anderlecht. En ik ga ook zowat dagelijks naar het OCMW in een poging om mijn zaken te regelen. Men kan mijn pensioen uiteraard niet verhogen, maar zij zouden wel in de toekomst wellicht iets gaan bijpassen, omdat ik met dit pensioen ook echt niet kan rondkomen. Momenteel kan ik mijn medicamenten niet fatsoenlijk innemen, omdat ik ze niet kan betalen. Normaal gesproken zou ik nu Zyrtec moeten nemen tegen mijn allergie, maar bij gebrek eraan heb ik nu de hele dag jeuk, wat zeer ambetant is. Nee, ik ben niet geamuseerd, ook al lach ik veel. Maar ja, wat moet je anders, ik kan ook niet huilen. Ik ben geen kleptomaan, ik moest het echt wel doen om te kunnen eten. Het is dus niet zo dat ik er plezier in schep om centen uit offerblokken te stelen, liever nog dan dat zou ik willen dat ik het niet nodig had. Ik doe alleen maar wat er in de H.Schrift staat”.

En dan begint onze Georges weer aan een uitgebreide anekdote, opgesmukt met bijbelcitaten. Ook al is hij geen praktiserend gelovige, hij kent er echt wel iets van. Hij vertelt over de Bijbel en wat erin staat alsof hij hem zelf geschreven had. En zo komt er dan weer een verhaal, beginnend bij de paus, over de katholieke kerk, over Jacobus, de broer van Jezus en stichter van de Ebionieten (joodse christenen), en eindigend bij Adam en Eva, en zo staat hij weer terug aan het begin. Die kranige, humoristische, oude maar geestelijk zeer heldere Georges, ik denk dat het niet mogelijk is om niet van hem te houden als je eenmaal zijn verhaal gehoord hebt uit zijn eigen mond. Ik besluit dat het dan ook genoeg is met dit lange interview en gun die man verder een rustige avond en een goede slaap. En zo vatte ik de tocht aan, terug met de trein naar Limburg, maar de stem van Georges zou nog lang naklinken in mijn oren.

Bokkerijder. (ex-medewerker) 16 05 2007

admin December 30, 2015

Posted In: Uncategorized

In een open brief aan Europees president Van Rompuy zweert ex premier Verhofstadt openlijk samen met de nieuwe wereld orde en tegen de Europese soevereine rechtstaten. Bovendien vermeldt hij daarbij de nieuwe wereldorde uitdrukkelijk.

Hij schrijft onder andere dat ….  “Europa dreigt geen rol van betekenis te spelen in de nieuwe wereldorde als de Europese integratie geen nieuwe impuls krijgt”. Ook betreurt hij blijkbaar dat een Europese bureaucratische dictatuur zich nog onvoldoende gevestigd heeft  en de soevereiniteit van de lidstaten nog niet teniet werd gedaan. “Het is omdat de lidstaten de touwtjes in handen blijven houden en omdat Europa noch de macht, noch de instrumenten bezit om een eenduidige aanpak mogelijk te maken, laat staan op te leggen”. Om de Europese dictatuur te legitimeren door middel van emotionele chantage hanteert hij tevens climategate – zonder dat de lidstaten hun volledige soevereiniteit aan Europa opofferen kan de planeet immers zogezegd niet gered worden – de klimaattop in Copenhagen beschouwt Verhofstadt dan ook als een mislukking.

Verhofstadt was eerder ook te gast op een bijeenkomst van de bilderberggroep; het misdaadkartel dat openlijk Europa bestuurt en ook Van Rompuy als president aan de Europese lidstaten en hun burgers oplegde

admin December 30, 2015

Posted In: Uncategorized

admin December 30, 2015

Posted In: Uncategorized

“Ik hou van mijn vriendinnetjes Abby en Faith” en “Lex was here. 2/1/10” – die woorden schreef de twaalfjarige Alexa Gonzalez in uitwisbare inkt op haar schoolbank toen ze zich zat te vervelen en te wachten op haar lerares Spaans.

In plaats van dat ze de bank terug moest schoonmaken had Alexa zich echter blijkbaar aardig in de nesten gewerkt met het gebruik van haar fluogroene tekstmarker – want ze werd door de politie gehandboeid uit de klas geleid en verscheidene uren vastgehouden op een politiekantoor aan de overkant van de straat.

De diensten van de stad New York erkennen dat de arrestatie overbodig was en niet had mogen gebeuren. Alexa is echter lang niet de eerste tiener die door de Amerikaanse politie buitenproportioneel hard werd aangepakt voor een futiel vergrijp. Zo werd in 2007 ook al de dertienjarige Chelsea Fraser gearresteerd omdat ze “okay” op haar schoolbank geschreven had en in 2008 werd zelfs een vijfjarige kleuter, Dennis Rivera gehandboeid en naar een psychiater  gestuurd omdat hij zijn babybox beschadigd had.

admin December 30, 2015

Posted In: Uncategorized

De hoofdoorzaak van de armoede in belgie en de rest van de wereld is erin gelegen dat nationale banken geen echte nationale banken zijn maar private instellingen die gerund worden door één familie en hun lakeien en gunstelingen. Het armoededebat is dus niet meer nodig. De armen van het Vierde Wereld Syndicaat hebben zelf de oorzaak en de oplossing al lang gevonden.

In dit artikel uit de Knack van augustus 2005 wordt getracht om deze allergrootste bankkraak uit de Belgische geschiedenis te vergoelijken, nog voordat de Belgische bevolking deze gedurende 175 jaar zorgvuldig verborgen misdaad ontdekt, dankzij de opkomst van het internet.

Nathan Rothschild, telg uit het wereldberoemde bankiersgeslacht, was voor het ontstaan van de onafhankelijke staat België belangrijker dan alle diplomaten en politici van die tijd samen.

De geschiedenisboekjes voor de schoolkinderen vermelden, bij het epos van de Belgische omwenteling, zelden het belangrijke Dictaat van Calais. Het is zelfs onrechtvaardig dat wel de vaderen des vaderlands Charles Rogier, Alexandre Gendebien en Joseph Lebeau standbeelden kregen, maar dat in het hele land niet één straat of plein vernoemd is naar de bankier Nathan Rothschild.

Nathan Rothschild, zoon uit het wereldberoemde bankiersgeslacht dat zo veel kronen heeft gemaakt en gebroken, was voor het ontstaan van de onafhankelijke staat België nochtans belangrijker dan alle politici en diplomaten van die tijd samen. Met het al genoemde Dictaat van Calais sloeg de bankier een grote slag: hij zou, met zijn fondsen, de nieuwgeboren staat aan kasmiddelen helpen en dat voorschot uiteraard gegarandeerd terugkrijgen met de nodige renten.

Voor Rothschild betekende de Belgische onafhankelijkheid niet alleen de geboorte van een nieuwe klant, maar ook die van een makkelijk te hanteren pion op het internationale politiek schaakbord. Zijn naam was Leopold I van Saksen-Coburg.

De Britse financiële wereld overschaduwt op dat moment die van alle andere landen, ook omdat op het continent het politieke en economische gewicht van de adel en het grootgrondbezit uit het Ancien Régime de kapitalistische ontwikkeling blijft afremmen.

Eén bankiersfamilie spon in die tijd zijn macht uit over al die landen. De Rothschilds probeerden met vier broers in Wenen, Londen, Frankfurt en Parijs al die politieke tegenstellingen te overbruggen. Zij in de eerste plaats ijverden voor de handhaving van het nieuwe Europese status-quo, want zij waren sinds 1818 ongetwijfeld de machtigste internationale geldmachine.

De Rothschilds, vanuit Londen geleid door Nathan, hebben in hun onderlinge correspondentie van die tijd maar één leidraad: de vrede in Europa. Zij spelen de leidende rol in het verlenen van alle staatsleningen in Oostenrijk, Engeland, de Pauselijke Staten en straks Frankrijk en België.

Alleen de vrede kon hun staatsrenten in Wenen, Londen en Parijs voor ineenstorting behoeden. Zij temperden dus in Wenen de contrarevolutie bij staatskanselier Klemens von Metternich en noopten in Parijs Louis Philippe tot het intomen van de revolutionairen die al droomden van de republiek.

Midden in het geweld van 1830 schrijft James de Rothschild vanuit Parijs aan het bankfiliaal in Wenen: ‘Mijn beste broer Salomon, alles hangt af van de Prins (Metternich). Wij zitten opgescheept met voor 18 miljoen frank Franse staatsrenten. Als er vrede komt stijgen ze naar 75, maar wordt het oorlog dan dalen ze tot 45. Ik mag u wel zeggen dat hier reden genoeg is om er het hoofd bij te verliezen. Over het algemeen staat men positief tegenover vrede maar toch maakt de oorlogsgedachte aan alle kanten vooruitgang.’

Voor deze bankiers beslissen oorlog en vrede in Europa over de quotering omhoog of omlaag van het kapitaal dat zij aan alle betrokken landen hebben uitgeleend. Maar hun politieke invloed is enorm. Hun beroemde koeriers worden van hoofdstad tot hoofdstad benut door vorsten en regeringsleiders die hun diskreet overleg niet durven toe te vertrouwen aan de eigen diplomatieke verbindingskanalen.

Leopold, het businessinstinct

Amper een jaar later, in 1831, wordt op bevel van Londen prins Leopold van Saksen-Coburg node geaccepteerd als koning van België. De rol van de Rothschilds valt daarbij niet te onderschatten.

Prins Leopold had vóór 1830 al wat te maken met de beroemde bankiers. Al wordt zijn nauwe relatie met hen – vóór en na 1830 – tot op vandaag erg geheimzinnig gehouden. Het staat vast dat de hertogen van Coburg rond 1800 nagenoeg geruïneerd werden door de Franse bezetting onder Napoleon. Al de staten van het hertogdom gingen toen verloren en Leopolds vader, erfprins Franz van Coburg, beschikte, volgens biograaf graaf Corti, vanaf die tijd over een jaarinkomen van amper 4,000 florijnen om de hele familie te onderhouden.

Prins Leopold beschikte als achtste kind van erfprins Franz van huize uit dus over geen noemenswaardig vermogen. Neen, men kan onmogelijk stellen dat het Huis Coburg in de 19e eeuw vanwege zijn grote economische armslag is doorgedrongen tot de top van de Europese adel. Er speelden andere relaties een doorslaggevende rol bij hun opgang,

Over de jeugdjaren schrijft graaf Corti: ‘Men ziet er het businessinstinct bij Leopold opduiken dat er hem later toe zal brengen de rijkdom van België tot ontwikkeling te brengen en dat grotendeels zal bijdragen tot zijn succes.’

Wanneer de Duitse prins in 1816 naar het Britse hof vertrekt in gezelschap van zijn intimus Freiherr von Stockmar zorgen de politieke en financiële relaties in Londen ervoor dat hij in korte tijd uitgroeit tot een internationale politieke figuur. Belangrijk, zo niet doorslaggevend is daarbij ongetwijfeld dat hij in Londen bevriend raakte met de beroemde Nathan Rothschild, een spilfiguur in de Europese politiek en het internationale zakenleven van zijn tijd.

Vanaf de Londense periode zien we hoe de banden tussen Leopold en de Rothschild-bankiers in Parijs, Napels, Wenen en Londen steeds nauwer werden aangehaald, tot aan zijn dood in 1865. In 1845 zal bij de Britse Rothschilds zelfs een kleinzoon van Nathan Leopold worden gedoopt, naar de naam van een van grootvaders beste vrienden.

In de jaren die voorafgaan aan het Belgische koningschap is prins Leopold in Londen trouwens de man die door de Britse high society wordt vooruitgeschoven als kandidaat voor de Griekse troon. Van 1825 tot 1830 zal Leopold om die reden met Nathan onderhandelen over een plan tot financiering van de Griekse staat. Het wordt uiteindelijk evenwel niet de Griekse maar de Belgische troon. Met Nathan verandert alleen het thema van het gesprek.

Leopold en Rothschild plegen met elkaar nu overleg over het op de been helpen van de Belgische staatsfinanciën. Van 1830 tot 1865 staat Koning Leopold onafgebroken in contact met de Rothschilds, ook nadat Nathan in 1836 is gestorven en de leiding van de bankiersfamilie overgaat op broer James de Rothschild in Parijs. Geen van de broers komt in België zonder ontvangen te worden op het Koninklijk Paleis. Leopold ontmoet de broers ook vaak in het buitenland en is ontelbare malen hun gevierde gast in Parijs, Londen, Frankfurt of Napels.

De Kingmakers

De geruïneerde Coburgs uit Gotha zullen door toedoen van koning Leopold in de daaropvolgende jaren allianties aangaan met regerende vorsten of hun directe familie in Londen, Parijs en Lissabon. De adellijke huwelijken komen pas tot stand nadat over de financiële condities voor staatsleningen met de Rothschilds is onderhandeld.

Koning Leopold in Brussel is de Rothschilds letterlijk ‘schatplichtig’. De cruciale gebeurtenissen na Leopolds troonsbestijging in juli 1831 maken dat meteen duidelijk.

Na de opstand tegen Oranje te Brussel in augustus 1830 stort het financiële leven van de zuidelijke provincies in elkaar. Eén bankinstelling domineert de hele economie en de geldcirculatie en vervult tevens de rol van staatskassier: de Société Générale de Belgique (Algemene Nederlandse Maatschappij ter begunstiging van de volksvlijt). Haar kapitaal is voor meer dan drievierde eigendom van haar oprichter, de Nederlandse koning Willem.

De Hollandse gouverneur ervan, jonker Repelaer van Driel, is bij het uitbreken van de opstand op de vlucht geslagen. Paniek maakt zich meester van het publiek dat zich tot de Société Générale wendt om zijn geld op te vragen. De geldcirculatie raakt ontwricht, de rijksfinanciën ontbreken om het staatsapparaat in staat te stellen normaal te functioneren. Het lot van de Belgische revolutie hangt letterlijk en figuurlijk af van de mogelijkheid om in het buitenland krediet te verkrijgen.

Begin oktober stuurt het Voorlopig Bewind een delegatie met volmachten naar bankiers in Parijs op zoek naar de hoognodige bestaansmiddelen. Op 14 oktober 1830 wordt Ferdinand Meeus, een Brusselse bankier die deel uitmaakt van deze delegatie, benoemd tot nieuwe gouverneur van de Société Générale. Die beslissing lijkt samen te hangen met het feit dat de Rothschilds na contact met Meeus bereid blijken alvast 3 miljoen frank aan kasmiddelen ter beschikking te stellen.

Tot secretaris van de Générale kiest Meeus zelf Claude Greban de Saint-Germain, een man die wel bekend staat als vurig aanhanger van Oranje, maar die als ingeweken Fransman van 1830 tot 1850 zowat de Rothschild-agent aan de top van de Société Générale zal worden. Kortom, de Rothschilds geven in samenwerking met de Société Générale in november 1830 aan de Belgische revolutie voorlopig uitstel van betaling.

Het dictaat van Calais

Pas op 20 december beslissen de Europese grootmachten op de Conferentie van Londen zich officieel neer te leggen bij de onafhankelijkheid van het land. De eerste stap naar de vrede in Europa – hoofdstreven van de Rothschilds – is hiermee gezet. De financiële en diplomatieke traktaties kunnen nu beginnen. In februari 1831 kiest het Nationaal Congres te Brussel de hertog van Nemours, zoon van de nieuwe Franse koning Louis Philippe, tot koning van België.

De Britse regering tekent onmiddellijk verzet aan omdat zij een te grote Franse invloed op het nieuwe België vreest. In de daaropvolgende maanden wordt de figuur van prins Leopold van Saksen-Coburg voor het eerst als troonpretendent naar voren geschoven. De invloed van zijn vriend Nathan Rothschild in Londen is daar zeker niet vreemd aan.

Wanneer het Nationaal Congres zich in juli 1831 bij dit Britse voorstel neerlegt, speelt prins Leopold al een belangrijke persoonlijke rol in de onderhandelingen met Rothschild om de jonge natie de nodige kredieten te bezorgen. Men kan zich moeilijk van de indruk ontdoen dat de verrassende keuze van Leopold als koning een deel van de prijs was die België betaalde voor de goodwill der Rothschilds.

Pas is Leopold in Brussel koning of James de Rothschild biedt voor het eerst aan de Belgische ambassadeur Lehon in Parijs een partij wapens aan om de Belgische revolutie te verdedigen tegen een dreigende Hollandse inval. Ambassadeur Lehon en koning Leopold benutten daarbij ijverig de Rothschild-koerier voor de diplomatieke contacten tussen Brussel en Parijs.

De dramatische dagen van augustus 1831 zijn een laatste voorproef voor België. Een ontredderd Belgisch leger moet een beroep doen op Franse officieren en het Franse leger om de Hollandse inval terug te slaan. Pas in december 1832 zal Antwerpen op de troepen van Oranje heroverd worden.

Na de aanval van de troepen van Oranje in augustus 1831 ondertekent de conferentie van de grootmachten te Londen het beruchte Verdrag der XXIV Artikelen waarbij België zijn onafhankelijkheid verkrijgt op voorwaarde dat de helft van de provincies Limburg en Luxemburg wordt afgestaan aan Oranje. Het land krijgt hierdoor een fatale slag, want het wordt op die manier economisch geïsoleerd van de Scheldemonding, van de beneden-Maas en van de Moezel.

Maar de Rothschilds zijn vóór de vrede in Europa, koste wat het kost. De diplomatieke bakens zijn definitief verzet. Het respecteren van het Verdrag van de XXIV Artikelen wordt hun conditie bij het verstrekken van de nodige kredieten aan ons land. Op 19 december 1831 komen Nathan Rothschild uit Londen en broer James uit Parijs in Calais bij elkaar.

Zij leggen daar die dag aan de Belgische regering het Dictaat van Calais voor dat de basis vormt voor hun controle over de financiën van het land tot na 1870. De regeringsdelegatie die in Calais van Nathan en James de harde condities voor de eerste Belgische staatslening verneemt, heeft niet de minste marge om te onderhandelen. In Brussel dringt koning Leopold trouwens aan op een onmiddellijk aanvaarden.

De Belgische regeringsdelegatie bestaat uit drie man: minister van Oorlog Charles de Brouckère, die vanaf 1832 in associatie met Rothschild te Brussel de Munt zal leiden, groothandelaar François Rittweger, directeur van de Société Générale en de Antwerpse bankier baron Jean-Joseph Osy de Wijchen, sedert 1819 een associé van de Rothschilds in de Antwerpse verzekeringsgroep Securitas.

De kaarten zijn al te slecht verdeeld. België staat machteloos tegenover de Rothschilds. Het wordt buigen of barsten. De delegatie tekent dan ook dezelfde dag het contract voor een lening van 100 miljoen frank, in twee schijven van 50 miljoen, tegen een hoge rente van 5 %. Ook alle gestelde condities worden onderschreven.

1. Iedere betaling wordt door Rothschild geschorst als er oorlog ontstaat en België zich niet neerlegt bij het Verdrag van de XXIV Artikelen en de besluiten van de Conferentie van Londen;

2. Als waarborg voor de lening eisen de Rothschilds alle staatsinkomsten waarop zij dus voortaan een optie hebben indien de lening niet wordt terugbetaald;

3. Het leencontract bevat bovendien een artikel waarbij wordt bepaald dat de Rothschilds in de toekomst het monopolie behouden voor alle verdere Belgische staatsleningen.

Men kon moeilijk een vollediger controle over de financiën van een jong land denken. België zou voortaan leven bij de gratie van de Rothschilds. Voor wat hoort wat.

De verontwaardiging over het Dictaat van Calais is in de daaropvolgende dagen te Brussel in politieke kringen groot. Regering en politieke leiders vergaderen bijna 24 uur aan een stuk over het contract. Maar het moet zeer vlug gaan. Nathan en James hadden in Calais de Belgische regering welgeteld twee dagen bedenktijd gegeven.

Het contract dat op 19 december in Calais werd ondertekend, moet uiterlijk op 21 december om middernacht door de Belgische regering bekrachtigd worden, zo niet vervallen de voorstellen van Rothschild onherroepelijk. Tijdens de hele duur van de debatten tussen regering en politieke leiders, wacht er een Rothschild-koerier voor de deur van de vergaderzaal. Als dan uiteindelijk het Dictaat van Calais door de regering wordt bekrachtigd, ijlt de bode weg om de goede tijding te melden aan de bankiers en regeringen in Londen en Parijs.

Het inpalmen van het land kan beginnen. België is immers een veelbelovende industriële mogendheid. Koning Leopold zal nog vaak bewijzen dat hij niet alleen koning der Belgen, maar vooral ook een koning voor de Rothschilds was. Tot 1870 zullen de Rothschilds het merendeel van de Belgische staatsleningen verzorgen en zodoende ook het koninkrijk in hun greep houden.

Op 21 december 1831 hebben de Rothschilds de Belgische revolutie letterlijk op zak gestoken.

Bron: KNACK 31 augustus 2005
Auteur: Walter De Bock
http://www.knack.be/cmp/11/1416/43191/Tussen-bank-en-troon-article.html ( het artikel werd door Knack verwijdert intussen )
Voor interpretatie en discussie zie
http://www.forum.vierdewereldsyndicaat.org/index.php?topic=2201.0

vws redactie 02 03 2011

admin December 30, 2015

Posted In: Uncategorized

Astrotheologie is een term waar Jordan Maxwel, Acharya S en Michael Tsarion opeens mee kwamen aandraven, om zogezegd de new world order te bestrijden. Eigenaardig dan wel dat zij hun mosterd gehaald hebben bij Manley P Hall die een groot voorstander avant la lettre was van de new order en die zowat het draaiboek geschreven heeft van de totstandkoming ervan. Het is eigenlijk heel droevig om vast te moeten stellen dat nogal wat waarheidszoekende mensen die de klassieke leugens van de nwo niet langer geloven deze gewoon door andere leugens hebben laten vervangen. De valse astrotheologie-profeten hanteren daarvoor een zeer oude hypnosetruuk en wekken de indruk om de kijker in te wijden in verborgen kennis die de kijker een gevoel geeft om te behoren tot een groep van chosen few. Dit gevoel is blijkbaar zo sterk dat kijkers de meest vanzelfsprekende zaken totaal over het hoofd gaan zien. Zo staat het zuiderkruis bvb toch sinds vanouds altijd in het zuiden en iedereen weet toch dat de zon opkomt in het oosten en dus nooit in het zuiden. En wie ook maar een klein beetje kaas gegeten heeft van astronomie weet toch dat sterren zich nooit ten opzichte van elkaar verplaatsen en dat ze dus niet in lijn met elkaar kunnen komen te staan. Ofwel staan ze altijd in lijn en dat is hier het geval of anders staan ze nooit in lijn. Zoiets geeft ook te denken over de oprechtheid van deze zeitgeist-hypnotiseurs. Zij zijn immers zeker geen leken op vlak van astronomie en weten dus heel goed dat ze liegen én als ze hierover liegen waar liegen ze dan nog allemaal over ? Aan de kijker dus om zoals Jordan Maxwell altijd zegt zijn huiswerk te maken en nooit niemand zomaar blind te geloven, alles te toetsen en steeds in de eerste plaats op de eigen waarneming af te blijven gaan.

admin December 30, 2015

Posted In: Uncategorized

Volgens Dan brown van de Davinci code werd de bijbel gecensureerd tijdens het concilie van Nicea en werden de gnostische evangelien er toen uit verbannen door de katholieke kerk. De katholieke kerk bestond toen echter nog niet eens en de canon van de bijbel kwam reeds veel eerder tot stand; in de periode waarin christenen nog volop door de romeinen vervolgd werden.

Tijdens het concilie van Nicea werden in werkelijkheid drie agenda punten behandeld. Het eerste was het arianisme, het tweede de bevoegheden van de clerus en ten derde de datum waarop Pasen gevierd zou worden. De inhoud van het nieuwe testament was niet eens een agendapunt.

admin December 30, 2015

Posted In: Uncategorized

admin December 30, 2015

Posted In: Uncategorized

The Cremation of Care, oftewel de crematie of verbranding van de zorg of het geweten is het centrale hoogtepunt waar de jaarlijkse bijeenkomsten van s’werelds zogenaamde elite, in de Bohemian Grove, in Californie zich rond afspelen. Wereldleiders, hollywoodsterren, hoofdredacteuren, rechters, top-zakenmensen, militaire leiders, directeuren van centrale en nationale banken, oliemagnaten enz. komen tesamen op een afgelegen terrein met een oppervlakte van 1100 ha en offeren ritueel hun geweten aan Moloch, een oude kanaanietische afgod die voorgesteld wordt door een 12 meter hoog, gedeeltelijk stenen beeld van een uil.

De jaarlijkse bijeenkomsten die in totaal twee weken plus één weekend duren vinden plaats sinds 1872 en de leden van de Bohemian Club kunnen tijdens de rest van het jaar het terrein en diens infrastructuur gebruiken voor andere bijeenkomsten rond bepaalde thema’s en of projecten. Zo kwam er onder andere in september 1942 een groep tesamen die de eerste plannen smeedde voor het Manhatten project, dat resulteerde in de uitvinding van de atoombom.

Sinds het prille begin circuleerden er onder de inwoners van Senoma County de gekste verhalen, onder andere over bizarre rituelen die door de elite op het terrein werden uitgevoerd, maar ook over voornamelijk homoseksuele origieen waaraan vooraanstaanden deelnamen die er voor de rest een uitgesproken conservatief-christelijke publieke reputatie op nahielden. In 1989 werd de bijeenkomst voor de eerste keer geinfiltreerd door Philip Weiss van Spymagazine. En op 15 july 2001 slaagde Alex Jones erin om de Cremation of Care te filmen en zo de geruchten over de bizarre rituelen hard te maken met onomstotelijke bewijzen. In “Dark secrets inside Bohemian Grove” brengt Alex verslag uit van zijn succesvolle infiltratie en in “The Order of Death” keert hij 4 jaar later terug naar de grove. Hierin interviewt hij verschillende locals die onder andere in de grove werkzaam geweest zijn en brengt onder andere verslag uit van een jaarlijks tegenritueel aan de ingang van het terrein van zogenaamde witte heksen. Om de kwade krachten die van de Bohemian Grove uitgaan te weerstaan of te transformeren voeren zij jaarlijks “the Resurrection of Care op; oftewel de wederopstanding van het geweten.

admin December 30, 2015

Posted In: Uncategorized

Seitan is een traditioneel oosters product dat je vindt in biowinkels en zeer gegeerd is onder vegetariers als vleesvervanger. Eigenlijk is het smaakloos op zich maar dat wil zeggen dat je het gelijk welke smaak kan geven en het heeft een voedingswaarde die vergelijkbaar is met die van steak. Hetzelfde geldt trouwens ook voor de prijs en daarom leggen we hier voor u uit hoe je dit vegetarische luxeproduct heel gemakkelijk zelf kunt maken.

Om te beginnen hebt u volkoren tarwemeel nodig. Dit moet minstens 80 percent volkoren zijn maar 100 percent is beter en tevens goedkoper. We doen water bij de deeg ( zonder zout ) en we kneden er een bal van zoals we zouden doen om een brood te maken. Vervolgens leggen we die bal in lauw, warm water en kijken er een nacht niet meer verder naar om.

De volgende dag beginnen we dit boeltje in het water ondergedompeld te kneden. Je zal zien dat het water dan heel snel wit begint te kleuren en je er al heel snel niks meer doorheen kan zien. Wat we eigenlijk doen is de bal in het water beginnen uitknijpen. We knijpen ahw al het wit (het zetmeel ) eruit. Na een tijdje kan het nodig zijn ( afhankelijk van de hoeveelheid ) om vers water te nemen of je kan het vat waarin je kneed ook onder een lekkende kraan zetten. Nadat we al het witte zetmeel eruit geknepen hebben zijn de vezels of zemelen aan de beurt. Deze wrijven we er met onze vingers uit. Dus in plaats van de bal nu uit te knijpen gaan we net het omgekeerde doen en trekken hem uit elkaar om zo de vezels los te kunnen wrijven en spoelen. De vezels zien eruit als kleine bruine harde schilfertjes. Wat we tenslotte overhouden is een soort van gummi-achtige veerkrachtige substantie en dat is seitan of anders pure tarwegluten of tarwe-eiwitten. Wanneer we uit deze gummibal tenslotte al het vocht uitwringen hebben we een substantie die op het eerste gezicht doet denken aan vlees en die ook als dusdanig gesneden kan worden ( in schijven bvb ) en gebakken en verder behandelt.

Het beste resultaat geeft seitan vind ik persoonlijk als we het vervolgens roerbakken, op precies dezelfde wijze als dat we bijvoorbeeld met kippenreepjes zouden doen. Gebruik geen boter maar olie. En laat die vrij heet worden, tenminste als je van krokant houdt. En gebruik altijd tamari bij het roerbakken.

We kunnen seitan ook paneren en er een schnitzel van maken en die dan weer in olie bakken. Of balletjes voor in de tomatensaus of we kunnen er ook gehakt van maken voor in de spagetti-bolognesesaus.

Als we de seitan willen bewaren omdat het handig is om er in één keer een wat grotere hoeveelheid van te maken dan leggen we de seitan in water dat we aan de kook hebben gebracht en waar we vervolgens wat tamari, kombu-zeewier en verse gember en eventueel kerrie, laurier of paprika aan toevoegen. In dit kookvocht ondergedompeld kunnen we de seitan vervolgens minstens een week lang bewaren.

smakelijk

admin December 30, 2015

Posted In: Uncategorized